Loslaten in Liefde: De Laatste Fase van het Leven

Vanmorgen las ik een blog van Danny Fransen Beneden Maas. In toeval geloof ik niet. Wel in dat wat je toevalt. Dat wat je toevalt komt vaak zo maar uit het niets.

“Zo triest”, zegt ze. “Ze wil niet meer, maar het lichaam gaat maar door. Al dagen wordt er bij haar gewaakt en iedereen hoopt dat zij snel zal uitstappen, de pijn is ondraaglijk en het is goed zo” vervolgt ze haar verhaal.

“Houdt iedereen haar hand vast?” vraag ik haar. “Natuurlijk” zegt ze. “Iedereen is gek op haar. Natuurlijk houden ze haar hand vast”.

Mensen stappen in de laatste fase van hun leven vaak ‘s nachts, tijdens het toiletbezoek van de familie of op een onbewaakt moment uit. Ik denk…omdat er dan vaak niemand is die hen letterlijk vasthoudt.

Hoe fijn en hoe logisch het ook is, in mijn beleving is iemand vertellen dat hij of zij uit mag stappen, dat iemand over mag gaan om vervolgens iemand z’n hand vast te houden (onbewust ook energie te geven), hetzelfde als iemand op Schiphol een goede reis toewensen om daarna voor het vliegtuig op de grond te gaan liggen waardoor hij niet kan opstijgen.

In liefde loslaten is ook letterlijk loslaten, hoe moeilijk ook….💖