Met deze blog wil ik u onder meer meenemen in mijn fiets avonturen en mijn groei in het leveren van mijn bijdrage aan een leefbaar inkomen en vakantie reizen voor iedereen.
Recentelijk heb ik mijzelf een radio – cd speler cadeau gedaan. Daar was een aanleiding voor. Hoewel ik eigenlijk nooit meer een cd koop heb ik dat recentelijk wel gedaan.
Na het concert van Ellen ten Damme in Zwolle.
Wat was dat machtig mooi.
Toen ze in corona tijd tijdens de Tour France live optrad in de avond etappe besloot ik ooit een keer een concert van haar mee te willen beleven.
Geweldige perfomance!
Komende vrijdag eet ik weer mee in het eetcafe de Balie in Holtenbroek. U als lezer kan dat ook. Het is er vaak gezellig druk en de bewoners in Fermate vinden het leuk als er gasten mee eten.
In de muziekwijk Holtenbroek zit Emilia regelmatig bij de Jumbo Holtenbroek op een stoeltje. Ze verkoopt daar de Herbergkrant. Regelmatig koop ik een krantje van haar. Vandaag had ze nog maar één krant. Die wilde ze niet meer verkopen. Mede daarom werd het tijd voor een gesprek met haar. Een nieuw verhaal.
Als ik haar vraag of ze mee wil werken aan een interview voor de Herbergkrant zegt ze: “Ja, dat is goed.” We besluiten binnen bij bakkerij Gorka te gaan zitten. Terwijl ik een kop thee voor haar bestel en een kop koffie voor mijzelf, zie ik haar vragende blik. Ze begint in een taal tegen een medewerker van Gorka te praten die ik niet versta.
De medewerker van Gorka vertelt mij dat Emilia zich afvraagt wat de bedoeling is. Aan de medewerker leg ik uit dat ik een verhaal met een foto van haar wil maken voor de Herbergkrant. Dan gaan ze weer over in de taal die ik niet versta en zegt Emilia: “Dat is goed.” Als ik haar vraag in welke taal ze nu met elkaar spraken zegt ze: “Ik kom uit Bulgarije en ik spreek Bulgaars en een klein beetje Turks.”
We raken verder in gesprek. Soms is het door de taalbarrière een beetje zoeken of we elkaar wel goed verstaan. Daarom wil ik Google translate erbij pakken. Helaas op dat moment heb ik geen internetverbinding met mijn mobiele telefoon. We praten verder en Emilia zegt: “Als het heel koud is en heel hard regent dan ga ik geen krant verkopen. In de kou zitten is gewoon niet fijn.”
Het ijs lijkt gebroken en Emilia begint te praten. Ze vertelt dat haar moeder tachtig jaar is en dat ze vier kleinkinderen heeft. Het geld wat ze met het verkopen van de Herbergkrant verdient gebruikt ze voor een spaarplan. Ze wijst op haar gebit en zegt: “Op dit moment ben ik aan het sparen voor een prothese. Dat wil ik door een tandarts in Bulgarije laten doen. De tandarts in Nederland begrijp ik niet goed.”
Als ik haar vraag wil je nog iets tegen de lezers zeggen? Zegt ze : “Ja ”, ze neemt nog een slokje van haar thee en kijkt mij met een glimlach aan en zegt: “Iedereen die mij geholpen heeft wel ik heel hartelijk bedanken.”
Als ik verder vraag zegt Emilia: “Niet meer vragen. Nu is genoeg.” We spreken af dat ik haar op de hoogte hou of en wanneer zij in de Herbergkrant komt te staan. Ze knikt mij vriendelijk toe en zegt: “ Bedankt voor de thee.”
Met enige regelmaat drink ik een kop koffie bij inloophuis de Bres. Er werken daar leuke en aardige mensen. Soms krijg ik daar ook leuke tips van de vrijwilligers. Zo kreeg ik een tijdje geleden van één van de vrijwilligers de tip eens met een spirelli te gaan werken.
Nou dat was nog een heel gedoe voor mij. De gebruiksaanwijzing die bij het gekochte artikel zat, daar kwam ik niet veel verder mee. Als er een film van gemaakt was hoe ik de eerste keer de spirelli gebruikt heb, dan had dat vast op de lachspieren gewerkt bij de kijkers.
Het ging echt helemaal mis.
Vanmiddag was degene die mij de tip had gegeven van de spirelli aanwezig bij inloophuis de Bres. Als je eenmaal weet hoe het werkt is echt heel simpel.
Hahahahaha…..
De spirelli is echt een hebbe dingetje.
Vandaag was het voor mij een beetje een rare dag.
Toch kijk ik met dankbaarheid terug op deze dag. In mijn dankboek noteer ik straks dat ik dankbaar ben dat ik uitleg heb gekregen hoe je een spirelli gebruikt.
Toen ik vanmiddag thuis kwam zag ik de mensen van de kerk met hun caravan staan. Ze deelden pannen koeken uit. Dat doen ze wel vaker. Was nog net op tijd er één te verorberen.
Vanmorgen zat ik in de Verrijzeniskerk in de muziekwijk Holtenbroek, en iets wat ik eigenlijk nooit doe, ik had mijn mobiele telefoon meegenomen de kerk in. En heel even keek ik op Facebook. Daar zag ik het volgende bericht voorbijkomen:
Elke tweede zondag van de maand zijn deze muzikanten te bewonderen bij het Wijnhuis. Zeer zeker de moeite waard. Annemiek zong ook een lied van Ramses Shaffey. Heb mij altijd afgevraagd waarom Ramses over Sammy zong.
Waarom niet over Henk, Wytze, Wouter, Lieuwejan of Arie?
Volgende week zaterdag is er weer het Neil Young festival in Zuidhorn. De drijvende kracht achter dit kleinschalig en intiem festival is Arnold Wegman. Complimenten voor Arnold Wegman hoe hij ieder jaar weer een mooi lijst met bands weet te presenteren, Ook de innerlijk mens wordt niet vergeten. Op dit moment zijn er nog tickets te bestellen.
Het is nu ongeveer drie jaar geleden dat ik afstand heb gedaan van mijn auto. Had ik op dit moment nog wel een auto dan toog ik zaterdag 20 April 2024 ook af naar Zuidhorn. Met de trein of de fiets, het kan allemaal wel, echter ik merk dat dit net even te veel energie van mij vraagt. Met mijn energie ga ik zuinig om. Gelukkig zijn er dit jaar ook uitzendingen op TVNoord, krijg ik er op afstand toch nog wat van mee, eigen bbq aan zetten en het feest is compleet hahahaha.
In de loop de jaren heb ik redelijk wat cd-s gekocht van Neil Young. Een drietal collectie items licht ik er even uit.
Op de cd This Note’s Fo You Too! staan allemaal coverbandjes van over de hele wereld. De opbrengst van de verkoop van die cd ging destijds naar de stichting die Neil Young in het leven heeft geroepen voor de zorg van zijn twee kinderen die alle twee dezelfde bijzondere spierziekte hebben.
De Zwolse band Harvest leverde het lied : ” The Old Country Waltz” aan. In deze band speelt een familielid van mij. Van hem heb ik ooit de eerste akkoorden op gitaar geleerd bij het lied ” Comes a time” van Neil Young , op een zolderkamer in Rouveen in de zomer van 1978.
Deze cd’s doe ik in de verkoop. Van de opbrengst gaat 10 % naar de stichting weekje weg. Vakantie is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Binnenkort hoop ik zelf ook weer eens de stoute schoenen aan te trekken en op straat te gaan zingen en spelen voor deze stichting.
Mijn lijf lied is Dreamin Man.
Mijn vertolking kunt van dit lied met interview kunt u – als u dat zou willen – beluisteren via de volgende link. Dit interview is uitgezonden op een kleinschalig internet radio zender in New York en New Jersey. Dien er wel bij te zeggen dat ik destijds tijden niet gezongen en gespeeld had.
Daarna heb ik opnieuw zangles en gitaar les genomen.
Vanavond heb ik weer een tafeltje gereserveerd in Fermate. Was benieuwd hoe het met Egbert zou zijn. Bij binnenkomst vertelden de bewoners dat hij op eerste paasdag was overleden. Wat een verdrietig bericht. Ter nagedachtenis aan Egbert een her publicatie van een blog die ik destijds heb geschreven.
In Fermate heb ik gegeten met Egbert (90), muziek houdt hem op de been.
Afgelopen vrijdag heb ik in Fermate weer gegeten met Egbert. (Niet zijn echte naam.) We hebben altijd leuke gesprekken. Egbert heeft altijd mooie verhalen te vertellen. Zo kwamen wij in gesprek over muziek. Egbert vertelde dat zonder muziek hij al lang dood zou zijn geweest. Dat maakte mij nieuwsgierig wat muziek dan voor hem betekend en dat vroeg ik hem dan ook.
Waarop Egbert van wal stak: “Toen ik nog, ik denk 7 of 8 jaar was luisterde ik wel eens naar de radio en hoorde ik op dinsdagavond een pianist op de piano spelen. Dat vond ik zo’n mooi instrument. Toen wist ik nog niet dat het een piano heette. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn ouders dat ik naar de muziekschool wilde, ik was acht jaar. Nou mijn ouders vonden dat goed. De muziekdocent gaf mij eerst een trekharmonica in handen op te spelen. Toen ik het geluid hoorde wist ik dit is niet het instrument wat ik had gehoord.”
Terwijl Egbert tussendoor een hap eten neemt zie je aan hem dat hij ervan geniet te vertellen over deze herinneringen. Af en toe vraag ik hem wat en kijkt Egbert mij met een glinstering in zijn ogen aan en vertelt verder: “De muziekdocent liet mij op een gegeven moment een piano horen, waarop ik zei, ja dat instrument, dat is het instrument waar ik op wil spelen. Toen hoorde ik dat dit instrument een piano genoemd wordt. Wist ik veel? Dat was wel het geluid wat ik op de radio had gehoord en dat vond ik machtig mooi.”
Terwijl we door eten komen we aan de praat over welke muziek Egbert aanspreekt. Hij vertelt dat hij vooral ook liefhebber is van Chopin. “Bach vind ik wat zwaar op de hand, echter de muziek van Chopin die begrijp ik echt goed. Daar luister ik graag naar. Ook wel popmuziek hoor. The Beatles maakten toch ook echt goede muziek?” zegt hij met een vragende blik in zijn ogen.
Egbert vertelt dan over de concerten die hij samen met zijn vrouw heeft bezocht. Hij mist haar enorm en vertelt daar ook over. Wat hij mij ook verteld is dat hij graag weer bij haar zou willen zijn. Hardop vraagt hij zich af waarom hij hier nog op aarde is.
Vervolgens vertelt hij verder over zijn voorliefde voor de klassieke muziek. “Momenteel speel ik dagelijks nog op de piano. Het gaat allemaal niet zo makkelijk meer. Ja ik heb een piano, dat is mijn eerste piano. Toen ik acht jaar was kochten mijn ouders die voor mij. Elke cent die ze hadden legden ze opzij om de piano af te betalen. Die piano doe ik nooit meer weg. Een kleinzoon van mij krijgt de piano. Echter niet eerder dan dat ik er niet meer ben.” Terwijl Egbert dit vertelt kijkt hij met een glimlach aan zegt: “Ja, hij moet gewoon nog even wachten”
We zitten samen ongeveer anderhalf uur aan tafel. Egbert vertelt veel over de avonturen die hij samen met zijn vrouw heeft beleefd. Over zijn kinderen en kleinkinderen. Op een gegeven moment kijkt hij mij aan en zegt: “Harry, ik heb een bruisend leven gehad.”
Toen we afscheid van elkaar namen vroeg ik aan Egbert: “Vindt u het goed dat ik nog eens een keer bij u aan schuif?” Waarop Egbert zei: “Wat denk je zelf Harry? Natuurlijk.”
Dreamin Man 