Vanmiddag was het dan zover. Samen met mijn running therapeute van Buuurtzorg-t heb ik de Peperbus beklommen. Dat was nog een hele klim kan ik je vertellen. Tijdens het beklimmen hadden we mooie gesprekken. Onder andere over mijn toekomstplannen. Wel of niet gaan verhuizen. Mijn werk bij Vakmensen. Uiteraard ook over hardlopen en vooral dan ook hoe weer te beginnen met hardlopen.
Moest daarbij denken aan wijlen Wijnand Richter die op zijn 65e begon met hardlopen.
Graag wil ik dit jaar een aantal vijf km loopjes doen. Het moet mogelijk zijn. Is het wel haalbaar de Munnikenslagloop in Rouveen? De Salverdaloop in Berkum dat zal geen probleem worden. Denk ik. De vijf km van de Stadshagen Run zal ook geen probleem worden. De vijf km crossloop in Luttenberg lijkt mij ook erg leuk te doen.
Terwijl we op de Peperbus wandelden hadden we een mooi gesprek met een prachtig uitzicht.
Mijn running therapeute gaat nu eerst op vakantie en daarna heeft ze een interne training. Misschien wel de nieuwe running therapie training hahahaha.
Ook hebben we teruggekeken op dat wat gepasseerd is. Boven op de Peperbus zei ik dat ik geleerd heb dat dankbaarheid de kernwaarde van het leven is. Het is niet altijd makkelijk in rot situaties toch dankbaar te blijven. Toch blijf ik het proberen.
Een beter KEUZE zie ik niet.
Zonder DANKBAARHEID geen GELUK.
Natuurlijk zullen er ook situaties komen waarin ik het moeilijk vind iets te benoemen waar ik dankbaar voor ben. Gelukkig heb ik inmiddels een dankboek met ruim 65 pagina’s met aantekeningen waar ik dankbaar voor ben geweest.
Het helpt daar zo af en toe in terug te bladeren.
Dreamin Man 